Bir kanserin günlüğü

Selam. Benim adım kanser. Aslında bir ismim vardı fakat artık onu unuttum. Eskiden ismimle muhattab olan insanlar artık kanserimle muhatap. Ben de ismimi kanser yaptım. Artık kanserim ben.

3 cümlede sarfedilecek bir duygu bu. Ağır fakat anlatması imkansız. Yaşaması ise bir o kadar zor. Durun size anlatayım. Hiç yoktan yere -ki siz ona boktan deyin- doktora gittim. Baş ağrısı, baş dönmesi ve buna bağımlı olarak mide bulantılarıydı sebebim. Bir de aşırı uyku hali. Halsizlik yani. Yok canım, bi'şeyim yoktu aslında benim. Olmamalıydı en azından..

Doktor kağıtları eline aldı: "Kaç yaşındasın?" dedi. Fakat cümleyi kurarken dudaklarının titremesinden anladım kötü bi'şeyler gördüğünü. Fakat asla aklıma kanser gelmedi. Tüm aile fertlerimi alıp götüren kanser gelmedi aklıma. Şeker olmalıydı, tansiyon olmalıydı fakat kanser olmamalıydı. "Pek de gençsin" dedi. İşte gözlerinin buğulanmasından anladım. Anlayamadığım tıbbi bir cümle kurdu. "Yani?" dedim tüm korkumla. "Kansersin" dedi. İnsanın suratına çat diye "yavaş yavaş öleceksin" denmesi ne kadar da kolaymış.

Kansersin kelimeleri dökülürken kafam hemen saçlarıma gitti nedense. Kemoterapi olunca saçlarımı kazıtacaktım ya hani? Sonra iyileşince farklı çıkacaktı. Hep öyle söylüyorlar. Acaba kaşlar da dökülecek mi korkusunu yaşadım o an. Bir de bünyem kaldırabilir miydi ki? "Ne olacak şimdi peki?" dedim yine tekrar. "Yapılacak bi'şey kalmamış kızım" dedi babacan tavrıyla. Fakat o an o bana sökmezdi. İnsan öleceği zamanı kafasında çok ilginç hayal ediyor. Ne bileyim. İşte yanarak ölürüm, aniden bir araba çarpar yere böcek gibi yapışır ölürüm. Serseri bir kurşuna hedef olurum. Evlenirim, çocuğum olur. Eşimin ellerini tutarken ve çocuklarım ayakucumda ağlarken gözlerimi kapatır ve bir daha uyanmam..

Hayallerim en azından öyleydi. En azından. Ölüm benim için olabildiğince uzakken, olabildiğince yakın oldu. Doktor ekledi "Baş ağrıların daha da artacak, çok acı çekmeye başlayacaksın. Acılarını azaltmak için ilaç tedavisi yapacağız fakat yine de sen hazırlıklı ol"

Zaten gerisini duymadım. Gerisi uğultu. Hastaneden çıkıp eve geldiğimde kimseye bi'şey söyleyemedim bi'kaç  gün. Kimseyle konuşmadım, görüşmedim. Fakat neden sonra insan alışıyor ölüme de. En azından ne yüzünden öleceğimi biliyorum. Neler yapamayacağımı da. Sanırım insanların her birinden daha çok anlıyorum yaşamın ne kadar değerli ve bir o kadar da değersiz olduğunu. Ölürken anlıyorum bunu fakat yapıyorum işte. Yapacak ilginç şeyler bulmaya başlıyorum. Gitmediğim, görmediğim yerleri görmeye çalışıyorum. Sanki daha büyük ve gelişmiş bir yere gitmeyecekmişim gibi. Ölmeyecekmişim gibi.. 

Ölüyorum.. Bazen günlerce uyuyorum. Ağır uykularımdan öldüm korkusuyla uyandırılıyorum. Yüzüm bembeyaz kesiliyor. Kriz gibi bi'şey geldiğinde ağlıyorum ve anneme "Beni toprağa gömmeyin" diyorum. Sonra o da ağlıyor. O cümleyi neden kurduğumu da bilmiyorum fakat korkuyorum sanırım. Kesinlikle korkuyorum. Nereden geldiğimi bilmiyorum, nereye gideceğimi de? Sonra gülüyorum. Siz insanların yalancı hayatlarına, boş zamanlarına, kafasına taktıkları saçmalıklara, aşklarınıza, eğlenme anlayışınıza, birbirinizi yaralamanıza, hor görmenize, aşağılamanıza -sanki karşınızdaki dağı yırtabilecekmiş gibi,üstün görmenize, ezmenize, ezilmenize, acı çektirmenize gülüyorum. İşte ben bu yüzden hep gülüyorum. Ölüyorum fakat gülüyorum.

"Bu da Kafasını saçma-salak şeylerle ve dünyayı büyüten herkese gelsin. Aslında hepimiz kanseriz biliyorsunuz değil mi? Hee ben değilim fakat şu yazıyı yazmak için çok uzağa gitmeme gerek kalmadı.Çünkü ben çok gencim. "

Yorumlar

  1. Ara sıra aklıma geliyor. Kanser olsam napardım acaba. Ne düşünürdüm. En çok da kendimi o kızın haberini duyduğumda sorgulamıştım. İnsan ister istemez sanki kanser olan kendisiymiş gibi hissediyor. O bakanın yaptığı - bana göre - affedilemez. Bir de pişkin pişkin soruları geçiştirmesi yok muydu gel beni sopala diye bas bas bagırıyordu. Neyse ki tamamen görmezden gelinmedi, yoksa gerçekten çok üzülecektim. Allah en yakın zamanda şifa verir inşallah.

    YanıtlaSil
  2. ağlattınız beni... kanser olsam dedim ve ilk aklıma gelen minik oğullarım oldu....

    YanıtlaSil
  3. anneme demişti doktor kansersin diye..atlattı..ne zordu o süreç..yakını olmak daha mı zor ki..elinden birşey gelmemesi sevdiklerin için..zaten öyle düşünebilsek dünyanın fani olduğunu..ölümün bir adım ötede olduğunu..yapmayacağız bunca canilikleri..

    YanıtlaSil
  4. Allah tüm hastaların yardımcısı olsun çaresiz dert yoktur...

    YanıtlaSil
  5. İster bir arkadaşımıza gelsin böyle bir hastalık isterse en yakınımızdakilerden birinin başına gelsin.İnsanoğluyuz unutuyoruz iki güne devam ediyoruz.

    Bazılarının hayatını mutlu edebilecek küçücük sorunları bile kafamıza dert etmeye,ufacık bir nedenden nefretle dolmaya..Ta ki kendi başımıza gelene kadar hiç ölmeyecekmişiz gibi yaşıyoruz.

    YanıtlaSil
  6. Çok teşekkür ederim değerli yorumlarınız için :)

    YanıtlaSil
  7. Gerçekten çok güzel yazıyorsunuz.İnsanın şöyle bi durup düşünmesini sağlamışsınız.Yazılarınızı hayranlıkla takip ediyorum.

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bi sesin çıksın..