Ve en kısa masal'm.

Ve masal yeni başladı..

Kız uzunca elbisesi ve kat kat tülleri ile ormanda ilerledi. Oraya nasıl geldiğini, orayı nasıl bulduğunu bilmedi. Yalnızca ilerledi. Sağda solda oturmuş ilginç hayvanların arasında kendisi koruya kollaya ilerledi. 

Hep ileri gittiği yolda bir adım geri attı. Atar atmaz çarptı adama. "Yardımcı olmamı ister misin?" dedi. Kız oldukça korkmuştu. Adamın korkunç bir yüzü, kocaman gözleri, ilginç bir ses tonu vardı. Fakat inanılmaz bir güven verdi sebepsiz. Kızın cevabını beklemeden elinden tutup çektirdi ormanın derinliklerine.

Çukurlardan atladılar, bataklıklardan kurtuldular, ejderhalarla savaştılar, düştüler, kalktılar. Birlikte atlattıkları onlarca badirenin ardından kız çok yoruldu. Ağacın kovuğunda bulduğu iksiri eline aldı ve "Artık uyanmak istiyorum" dedi. İçi eziliyor, nefesi kesiliyor ve konuşmadan anlatmak istiyordu.

Adam yine o muhteşem ses tonu ve iri gözleriyle "Gitmek zorunda değilsin" dedi. "Merak etme, döneceğim" dedi kız. Adam "Beni asla hatırlamayacaksın değil mi?" dedi. Kız gülümsedi. Çünkü biliyordu ki söyleyecek kelimesi kalmadığında gülümsemek en güzeliydi. 

Adam kızın kulağına doğru eğildi ve fısıldayarak "Elveda güzel kız" dedi. Kızın içinde bi'şeyler koptu fakat ne koptuğunun farkına varmadı. İksiri bir dikişte bitirdi..

Gözlerini açtı. İşine koyuldu. Hiç durmadan çalıştı. Çalıştıkça yoruldu. Yoruldukça çalıştı. Çalışınca kafası karıştı. Karıştıkça tekrar çalıştı. Çalışınca yoruldu. O son cümle hep aklında kaldı. O ses tonu da. Ve asla unutmadı. Değil mi?